แม่โทรขอเงินทุกเดือน จนลูกชายไม่กลับบ้าน
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงเมื่อ 10 ปีที่ผ่านมาแล้ว มีชายอยู่คนหนึ่ง เข้าได้จากบ้านเกิดของตัวเองมาเป็น 10 ปี และได้มุ่งหน้าเข้าเมืองหลวง เพราะคิดว่า จะทำให้หน้าที่การงานเขาเจริญขึ้น เข้าไปเพื่อหาเงินมาเลี้ยงชีพ
จนในที่สุดเขาก็สามารถเริ่มต้นชีวิตใหม่ในเมืองหลวงนี้ได้ และผ่านไปไม่นาน เขาก็ประสบความสำเร็จได้จัดตั้งบริษัทเป็นของตัวเอง มีฐานะที่สุขสบาย
เขามักจะไม่ค่อยได้กลับบ้านสักเท่าไหร่ เหตุผลนั้นก็คือ แม่ของเขาชอบขอเงินเขาเป็นประจำ ยิ่งรู้ว่าเขาหาเงินได้มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งขอมากขึ้นเท่านั้น พอไม่กลับบ้าน ทุกเดือนเขาก็จะโทรมาทวงเงินบอกว่าให้โอนส่งกลับไปบ้าน
ในวันหนึ่ง แม่เขาเกิดป่วยหนักขึ้นมา แต่เขาก็ไม่คิดที่จะกลับไปบ้านเลย
จนในที่สุดแม่ของเขาจากไป เขาต้องกลับบ้านเกิดเพื่อไปจัดงานอำลาแม่ของเขาเป็นครั้งสุดท้าย ถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกไม่พอใจ ที่แม่ของเขาโทรไปขอเงินของเขาทุกเดือนไม่ขาด แต่ลึกๆเขาก็รู้สึกเสียใจ พี่จะต้องเสียแม่ของเขาไปโดยไม่ทันได้ร่ำลา
เขาไม่ได้อยู่กับแม่ดูแลแม่มาเป็น 10 ปี นอกจากเงินที่ส่งกลับไปให้ทุกเดือนตามที่แม่เขาขอ นั่นคือสิ่งที่เขาทำได้
เมื่องานของแม่ของเขาเสร็จสิ้น พี่ชายของเขาก็ได้เดินมาหา พร้อมกับยื่นซองสีน้ำตาลซองใหญ่มาให้
พี่ชายพูดว่า แม่ฝากมาบอกให้แก แม่บอกว่าเมื่อแม่จากไปแล้วให้เอาสิ่งนี้ให้กับแกด้วย
แล้วผมก็รับซองสีน้ำตาลด้วยความงง ระหว่างที่เปิดฟ้องออกมานั้น ผมก็เกิดคำถามขึ้นในใจหลายคำถามมากมาย ผมก็คงคิดว่า ซองนี้มันสำคัญมากขนาดนี้เลย หรือว่าจะเป็นหนี้สินที่แม่ทิ้งเอาไว้ให้กับผมกันนะ
แต่เมื่อผมเปิดซองนี้ขึ้นมา ผมเห็นสมุดบัญชี 2-3 เล่ม ที่เป็นชื่อของผมที่เคยเปิดเอาไว้ตอนเด็ก พร้อมกับยอดเงินที่มีการเอาเงินมาเข้าทุกเดือน เล่มละ 1-2 ล้าน แล้วก็มีกระดาษโน๊ตใบเล็กเขียนเอาไว้ว่า
ถึงลูกชายที่เป็นที่รักของแม่ นี่เป็นเงินทั้งหมดของแกที่แกหามาได้ แกเป็นลูกคนเล็กที่แม่ห่วงที่สุดในบรรดาพี่น้องทั้งหมด เพราะว่าแกเป็นคนที่ใช้จ่ายฟุ่มเฟือยไม่รู้จักการเก็บออม ที่แม่โทรไปขอเงินแกทุกเดือน ก็เพื่อที่จะเอาเงินมาเก็บในบัญชีให้ แม่ไม่เคยได้ใช้เงินสักบาท เงินก้อนนี้ต่อไปก็ใช้อย่างประหยัดล่ะ มีครอบครัวแล้วก็หัดดูแลเอาใจใส่ให้มากกว่าดูแลแม่ด้วย แม่รักลูก
เมื่อเขาได้อ่านจบ ชายหนุ่มคนนี้น้ำตาไหล เข่าทรุดลงไปกองกับพื้น ร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร เขารู้สึกผิดมากๆ ที่ผ่านมาเขาไม่เคยดูแลเอาใจใส่แม่ของเขาเลย มัวแต่คิดหาวิธีที่จะหาเงินมาทำให้ตัวเองสบาย เขาไม่มีโอกาสได้ดูแลแม่อีกแล้ว ได้แต่ขอโทษผ่านรูป ที่อยู่ในกรอบหน้าโลง
พ่อแม่ของเราเลี้ยงดูเรามาตั้งแต่เล็กจนโต ส่งเสียให้เราได้เล่าเรียนมีความรู้วิชาชีพติดตัว เพื่อที่จะเอาตัวรอดให้ได้ในยามที่เขาไม่อยู่ ไม่มีใครหวังดีกับเรามากเท่ากับพ่อแม่อีกแล้ว พ่อแม่ของเราไม่ได้อยู่กับเราได้ตลอดรอดฝั่ง
เมื่อถึงเวลา กาลเวลาก็จะนำพาพ่อแม่เราจากไป ร่างกายของท่านก็เริ่มทรุดโทรมตามกาลเวลา ใครที่ยังมีโอกาสดูแลเขา จงดูแลเขาให้ดี อย่ามัวมาขอโทษเขาในวันที่เขายิ้มให้เราไม่ได้อีกแล้ว
แปล / เขียน / เรียบเรียงโดย : Postsod
ไม่อนุญาตให้คัดลอก ทุกกรณี บทความมีลิขสิทธิ์