เตือนสติ พวกเรา อ่านแล้วลองคิดกันดูครับ เราควรจะเดินทางไหน
ใครคือเจ้าของประเทศ #เจ้าของประเทศอย่างเบ็ดเสร็จ#
สวัสดี….
ผมเป็นคนรวยติดอันดับของประเทศและโลก ผมรวยมาจาก
– ธุรกิจด้านอาหาร
– การเกษตรและ
– การสื่อสาร
ผมมีเงินและทรัพย์สินหลายแสนล้าน ผมอยู่ใน
– ประเทศยากจน
– พลเมืองอ่อนแอ
– ชักชวน ชักจูง โน้มน้าวได้ง่าย
สินค้าบางตัวยิงโฆษณาไม่กี่ครั้ง พลเมืองต่างแห่กันซื้อหาอย่างล้นหลาม
ผมไม่ได้เป็นแค่เจ้าของธุรกิจแสนล้าน แต่ผมเป็นเจ้าของทุกรัฐบาลด้วย มันไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลยที่ผมจะเป็นเจ้าของรัฐบาล
ผมให้เงินสนับสนุนทุกพรรคการเมือง พรรคไหนมาเป็นรัฐบาลต่างก็รับใช้ผมทั้งนั้น
เศษเงินแสนล้าน ฟาดหัวลงไปสักหมื่นล้าน เป็นเรื่องเล็กน้อยมาก เพราะผลประโยชน์ที่ผมได้กลับมามหาศาลกว่า
ผมให้นโยบาย (ที่ผมได้ประโยชน์) แก่พรรคการเมืองทุกพรรค เป็นต้นว่า
– ผมให้ประกันราคาข้าวที่ 15,000 – 20,000 บาท ชาวนาดีใจกันมาก นิยมชมชอบพรรคการเมืองมาก
– ข้าวราคาหมื่นห้า ปุ๋ยกระสอบหนึ่งของผมปรับราคาขึ้นเป็นพันห้า
– ถ้าข้าวราคาสองหมื่นปุ๋ยกระสอบหนึ่งก็สองพัน
ชาวนาอยากให้ข้าวงาม ผลผลิตมาก ยิ่งซื้อปุ๋ยมาก นี่ยังไม่รวมราคา
– ยาฆ่าหญ้า
– ฆ่าแมลง
ผมรู้ว่าชาวนาไม่เหลืออะไรหรอกครับ นั่นเป็นเรื่องของชาวนา,
รัฐบาลซื้อข้าวในราคาประกันมากองไว้ ข้าวเน่าข้าวเสีย โกงกันอย่างไรแล้วแต่รัฐบาล ไม่ใช่เรื่องของผม
– ผมเป็นคนเสนอให้จ่ายค่าแรงงานวันละ 300 บาท กรรมกรได้รับค่าแรงแล้วเอาไปไหน?
พวกเขาซื้อสินค้าของผมสิครับ ไม่ว่าจะเป็นร้านสะดวกซื้อหรือในห้าง
กรรมกรไม่เหลืออะไรหรอกครับ นั่นเป็นเรื่องของกรรมกร ส่วนผมสิได้เป็นกอบเป็นกำ
– เรื่องยางพารานั่น ผมนี่แหละตัวการใหญ่
– สนับสนุน
– โฆษณาให้ปลูก
ราคายางเป็นยังไงผมไม่สน แต่ผมได้ขายปุ๋ยและยา
ผมเป็นคนเสนอรัฐบาลและสนับสนุนให้
– ชาวไร่
– ชาวนา
– ชาวสวน
มีบัตรเครดิต ชาวบ้านตื่นเต้นดีใจกันใหญ่ เสียงแซ่ซ้องยกย่องรัฐบาลว่า สุดยอด ผมยิ้มกริ่มสิครับ
บัตรเครดิตเหล่านั้นก็ไปรูดเอา
– ปุ๋ยเคมี
– ยาเคมี
– พันธุ์พืช
ของผมทั้งนั้น เงินทุกบาททุกสตางค์เป็นของผมทั้งนั้น
ผมสนับสนุนการสร้างเขื่อน เพราะเมื่อสร้างเสร็จแล้วจะมีคนเลี้ยงปลาให้ผม ไม่ว่าจะเป็น
– ปลานิล
– ปลาทับทิม
– ปลาเนื้ออ่อน ฯลฯ
พวกเกษตรกร
– ซื้อพันธุ์ปลาจากผม
– ซื้อหัวอาหารจากผม
– ซื้อยาจากผม
ล้วนแต่เป็นเงินทั้งนั้นครับ ที่สำคัญ
– ได้ใช้เขื่อนฟรีอีกด้วย
เกษตรกรและทรัพยากรธรรมชาติจะเป็นอย่างไร ช่างหัวมัน เงินผมขนาดนี้ ผมไปซื้อประเทศใหม่อยู่ได้
เมื่อผมเป็นเจ้าของรัฐบาล ผมจะทำอะไรก็ได้
– การตัดต่อพันธุกรรมพืช
– การตัดต่อพันธุกรรมสัตว์
– การทำลายป่าเพื่อปลูกพืช
– การใช้สารเร่งการเจริญเติบโตในพืชในสัตว์
– การเร่งสารเนื้อแดง
– การละเมิดกฎหมาย ฯลฯ
ผมทำได้ทั้งนั้น รัฐบาลอย่างบังอาจมาเหิมกับผม
เมื่อคนในประเทศแตกแยกกัน ผมดีใจมาก เงินที่ผมให้พรรคการเมืองส่งไปถึงแกนนำฝ่ายต่างๆอีกด้วย มันเป็นเศษเงินเล็กๆน้อยๆ เหมือนถอนขนหน้าแข้งไม่กี่เส้น
ทุกวันนี้ ผมมีความสุขมากที่ได้เป็นเจ้าของประเทศอย่างเบ็ดเสร็จ ผมมีทาสยุคใหม่ที่ซื่อสัตย์ พวกเขาไม่มีทางหือกับผมได้เลย
ถึงจะปล่อยให้พวกเขาไปทำมาหากินเองแบบพอเพียง เขาก็ไม่ไปหรอกครับ เพราะเขาได้รับใช้ผมทั้ง
– ชีวิต และจิตวิญญาณแล้ว
ขอขอบคุณ : Piya Malakul