อย่าเลื่อนไป ใส่อารมณ์ลูก ส่งผลมาก คนที่ตวาดต้องรู้ไว้เลย
ถ้าคุณลองถามแม่ของคุณ ว่าตอนที่ลูกอายุเท่าไหร่แม่เบาใจมากที่สุด เชื่อว่าคุณแม่ของคุณนั้นจะต้องตอบว่าตอนที่เป็นเล็กมากๆ เพราะว่าในตอนนั้นจะแค่กินแล้วก็นอน ตื่นมากินแล้วก็นอนแบบนี้ไปเรื่อยๆ ไม่ต้องเป็นกังวลใดๆ แต่เมื่อเวลาที่ลูกโตขึ้นมา ความอดทนของพวกเราก็มีขีดจำกัดลงเรื่อยๆ บางครั้งก็ทนไม่ไหวที่จะตะโกนและตะคอกใส่ไป จนมานั่งเสียใจในภายหลังโดยไม่ได้ให้ลูกรู้
เมื่อลูกของเราโตแล้ว สิ่งต่างๆก็ไม่ได้อยู่ในขอบเขตที่เราสามารถควบคุมได้อีกต่อไป แล้วเราก็มักจะโมโห พอทำไป ก็ต้องมานั่งเสียใจ ในเมื่อลูกเป็นคนคนหนึ่งเขาก็ต้องมีความคิดเป็นของตัวเอง ทำไมเราต้องไปบังคับให้เขาทำแบบนู้นแบบนี้ตามที่เราต้องการด้วย
ในบางครั้งหลังจากที่คุณโมโหและพูดไม่ดี แสดงอารมณ์ออกไปแล้ว คุณจะคิดว่าจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว แต่ตอนที่คุณตวาดหรือพูดไม่ดีออกไปเมื่อสักครู่ จิตใจของลูกป็นอย่างไรบ้าง ปัญหานี้มีอาจารย์คนหนึ่งได้ใช้วิธีการวาดรูปให้ลูกๆเพื่อแสดงถึงความรู้สึกที่แท้จริง
Schreimutter เป็นหนังสือเกี่ยวกับภาพที่ควบคุมอารมณ์จนโด่งดัง จนได้รับรางวัลพิเศษสำหรับภาพประกอบยอดเยี่ยม
เมื่อเช้า อยู่ดีๆแม่ฉันก็โมโหใหญ่
แม่ฉันก็เลยตวาดฉันเสียงดัง
ฉันตกใจจนร่างกายแยกออกเป็นชิ้นๆ
หัวของฉันลอยไปในจักรวาล
พุงของฉันตกลงไปในทะเลลึก
ปีกของฉันตกลงไปในป่า
ปากของฉันไปติดอยู่บนภูเขาสูง
แล้วหางของฉันล่ะ? มันไปตกอยู่กลางถนน
ฉันเหลือแค่ขาสองข้าง วิ่งสิวิ่ง ฉันจะร้อง แต่ไม่มีปาก ฉันจะมอง แต่ไม่มีตา ฉันจะบิน แต่ไม่มีปีก วิ่งสิวิ่ง ฉันวิ่งจนเย็นถึงทะเลทรายซาฮาร่า ฉันเหนื่อยแล้ว ตอนนั้นเงาใหญ่เข้ามาปกคลุมตัวฉัน
ที่แท้ก็คือแม่ขี๊โมโหของฉันขับเรือมาตามหาฉัน แม่เอาส่วนต่างๆที่หลุดลอยไปในที่ต่างๆกลับมาให้ฉัน เอากลับมาเย็บกลับไปอยู่ที่เดิม
แล้วสุดท้ายก็มาเจอเท้าของฉัน ก็เอามันเย็บเข้าด้วยกัน
แม่ขอโทษ แม่ขี๊โมโหบอกฉัน แล้วพวกเราก็ขับเรือกลับบ้านกัน เรื่องราวจบลงแบบนี้ แต่จิตใจของฉันกลับยากที่จะสงบลง จำได้ว่าไม่กี่วันก่อน ลูกบอกฉันว่า แม่คะ ถ้าห นูมีน้อง ห นูจะพูดกับน้องดีๆ จะไม่ทำเหมือนที่พ่อแม่ทำกับห นู ไม่โมโห ไม่ตวาด
มีบางครั้ง ฉันโกรธจนพูดเสียงดังใส่ลูก แกร้องไห้แล้วบอกฉันว่า แม่คะ อ่อนโยนกับห นูหน่อย
จริงๆแล้ว หลายๆครั้งที่ฉันพยายามควบคุม เพราะฉันยังเล็ก ฉันที่ถูกตวาดด้วยเสียงอันดังมาก่อน เมื่อก่อนฉันไม่เข้าใจ ทำไมคนในบ้านถึงขี๊โมโห คุณย่าชอบโกรธ พ่อก็ชอบโมโห ทำให้ฉันกลายเป็นคนแบบนี้
ต่อมาฉันถึงได้ตระหนักว่าครอบครัวส่งผลกระทบต่อฉันอย่างมาก ในเมื่อผู้ใหญ่ที่บ้านล้วนเป็นคนแบบนั้น ใช้คำพูดแบบนั้นในการสื่อสารกัน ทำให้ฉันกลายเป็นคนแบบนี้
แต่ฉันก็รู้สึกว่าฉันทำไม่ถูก หลายๆครั้งที่ฉันทำให้คนไม่พอใจโดยไม่รู้ตัว เพราะโทนเสียงของฉันทำให้คนอื่นเข้าใจผิด แม้ว่าจะเป็นการพูดด้วยความหวังดี แต่คนอื่นไม่อินด้วย
จนวันหนึ่ง เมื่อลูกสาวทำน้ำเสียงเหมือนกับฉัน ฉันถึงรู้ว่าจำเป็นต้องเปลี่ยนแปลง ฉันให้ลูกเตือนสติเวลาฉันพูดเสียงดัง แม้ว่าการเปลี่ยนแปลงจะไม่ง่าย แต่ฉันก็ค่อยๆรับรู้ได้ว่า บรรยากาศในครอบครัวดีขึ้นมาก อารมณ์ของตัวเองก็ดีขึ้น จริงๆแล้ว ตอนแรกๆที่ฉันหงุดหงิดใส่ลูก ก็เพราะแกยุ่งตอนฉันทำงาน เมื่อเจอปัญหาแล้ว ฉันก็พยายามทำงานที่ออฟฟิศให้เต็มประสิทธิภาพที่สุด เมื่อกลับมาบ้าน จะได้มีเวลาให้ลูกอย่างเต็มที่ หรือเวลาที่จำเป็นต้องใช้มือถือหรือใช้คอมพิวเตอร์ ฉันก็จะบอกลูกอย่างชัดเจน แม่จำเป็นต้องดูมือถือแป็ปนึง น่าจะประมาณครึ่งชั่วโมง เพราะมีงานสำคัญ เมื่ออธิบายให้แกฟังดีๆ ลูกก็เข้าใจ เพราะว่าพวกแกรู้เรื่องกว่าที่เราคิดมาก
วิธีการที่พ่อแม่ใช้พูดคุยกับลูก ก็คือวิธีที่ลูกจะใช้สื่อสารกับคนอื่นในสังคม พวกเราจำเป็นต้องควบคุมอารมณ์ตัวเอง บอกลูกว่า การพูดจาเสียงดังแก้ปัญหาอะไรไม่ได้ โมโหโกรธาก็แก้ปัญหาไม่ได้ ในทางกลับกัน เมื่อเราควบคุมอารมณ์แล้วคุยกับคนอื่นดีๆ เราจะพบว่าเรื่องมันไม่ได้แย่ขนาดที่เราคิด
พ่อแม่ทุกคนรู้ว่า เวลาเราโมโห ส่งผลกระทบต่อลูกอย่างมาก ลูกของคุณจะเหมือนเพนกวินในเรื่อง เมื่อคุณตวาดใส่ แกจะตกใจจนกระเจิดกระเจิง แล้วลูกก็จะเอาวิธีที่คุณทำกับแกไปใช้กับเพื่อน เมื่อโตขึ้นเขาก็จะทำแบบนั้นกับคนรัก และลูกของเขา เพราะเขาเคยชินกับวิธีการแบบนั้นมาตั้งแต่เล็ก นอกเสียจากว่า เขาจะมีสติรับรู้ได้ถึงปัญหา และตัดสินใจเปลี่ยนแปลง
เราเป็นคนธรรมดา โกรธได้บ้าง แต่หลังจากนั้น อย่าลืมขอโทษลูก บอกแกว่าทำไมคุณถึงโมโห แม้ว่าคุณจะโมโหใส่แก แต่ไม่ได้แปลว่าแกไม่ดี ไม่ได้แปลว่าคุณไม่รักแก
จุดสำคัญก็คือ ต้องเรียนรู้ที่จะควบคุมอารมณ์ อย่าให้มันกลายเป็นนิสัยเสีย สิ่งที่คุณทำกับลูกจะติดอยู่กับตัวแก ถ้าคุณมอบสิ่งที่ดีให้ แกก็จะมีพลังมีความสุข แต่ถ้าคุณมอบแผลให้ แกก็จะเจ็บปวดไม่มีที่สิ้นสุด
ก็เหมือนกับเจ้าเพนกวิน แม้ว่าจะถูกเย็บกลับมาเหมือนเดิม แต่ก็มีรอยแผลเป็นเต็มตัว ทุกครั้งที่คุณอารมณ์พุ่ง จะสร้างแผลให้กับลูก
ตอนเล็กๆบอกบาง ใสสะอาด คุณควรจะใช้ความอ่อนโยน พูดจากับแกดีๆ แกฟัง ถ้าแกไม่ฟัง คุณก็ต้องเปลี่ยนวิธีในการพูด
ขอขอบคุณ : LIEKR, Schreimutter