ในยามที่คุณ “ตกอับ” จะมีสักกี่คนที่ยังอยากรู้จัก อยากอยู่กับคุณ
ชีวิตของคนเราเราจำเป็นต้องอยู่กับคนหลากหลายประเภท ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวบนโลกใบนี้ แต่การมีคนที่อยู่เคียงข้าง คุณจะรู้ได้อย่างไรว่าเขามีความจริงใจและเขามีความห่วงใยคุณอย่างแท้จริงหากคุณยังไม่เคยตกต่ำและอับจน…
ตัวคุณเองรู้จักคนเยอะมากแค่ไหน? ถ้าหากว่ารู้จักคนเยอะมาก
คุณเคยลองถามตัวเองแบบนี้ไหมว่า…
ถ้าหากว่าในเวลาที่ตัวคนตกอับ ไม่มีเงิน ใครบ้างที่จะอยู่ข้างๆคุณ?
คนที่เขาอยากรู้จักคุณจริงๆจะเหลืออยู่สักกี่คน
คนที่คอยช่วยเหลือคุณ คนที่เป็นเพื่อน เป็นกำลังใจที่จะอยู่เคียงข้างกัน
จะมีอยู่สักกี่คน??
คุณอย่าเพิ่งบอกว่าคุณรู้จักคนมากมาย หากตัวคุณเองยังไม่เคยตกอับ
ยังไม่เคยจนมุม
อย่าบอกใครต่อใครว่าคุณมีคนรัก คนช่วยเหลือมากมาย
หากคุณยังไม่เคยผ่านจุดที่ลำบากในชีวิต
ในเวลาที่คุณมีปัญหา มันไม่แน่เสมอว่าคนเรานั้นจะคอยยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ
เพื่อน… จงเน้นที่คุณภาพอย่าเน้นที่ปริมาณ
เหมือนคุณขับรถบรรทุกมันฝรั่งไปมาเต็มลำรถ
มิสู้คุณค่าของ ไข่มุกราตรี หรือ เพชรงามในมือเพียงเม็ดเดียว
ฉันมีแอบเปิ้ลอยู่หนึ่งลูก จะแบ่งปันกันอย่างไร
แบ่งให้เธอครึ่งหนึ่งนี่คือ.. น้ำใจจากมิตรสหาย
ฉันกินหนึ่งคำที่เหลือให้เธอนี่คือ.. ความรักของหนุ่มสาว
ฉันไม่ได้กินสักคำให้เธอทั้งลูกนั่นคือ พ่อและแม่
ฉันเก็บซ่อนไว้แล้วบอกกับใครๆ ว่าหิวจังเลย
มีอะไรให้กินไหม? นี่คือ คนในสังคม…!!
วันไหนชายหนุ่ม ” จน ” จึงรู้ว่าหญิงคนไหนรักคุณจริง
วันไหนหญิงสาว ” ไม่สวย ” จึงรู้ว่าชายคนไหนจะอยู่เคียงข้าง
วันไหนที่คุณทำอะไร ” น่าอับอาย ” จึงรู้ว่าใครจริงใจกับคุณ
เคียงข้าง ไม่ใช่เพราะคุณมีเงินฉันจึงตามติด
ถนอมรักษา ไม่ใช่เพราะคุณสวยผมจึงห่วงใยใส่ใจ
สิ่งที่หลงเหลือเมื่อเวลาผ่านไป ไม่ใช่ทรัพย์สินเงินทอง
ไม่ใช่รูปโฉมความงาม แต่.. เป็นความจริงใจ
คืนผันวันผ่าน อาจไม่ผูกพัน
ไม่ควรรู้จักแต่หน้า แต่.. ควรรู้ใจ
เรียบเรียง : postsod
ขอบคุณข้อมูลจาก : item2day