อยากให้คนเป็น พ่อ-แม่ หยุดอ่านสัก 2 นาที “เพื่อลูก”
ความรักสวยงามเสมอ
อย่าได้ “พยายาม” ปั้นลูกเราให้เหมือนลูกใคร
อย่าได้ “ขีดเส้น” ให้ลูกเราเดินตามลูกใคร
อย่าได้ “ตั้งเป้า” ให้ลูกเรามีจุดหมายแบบใคร
อย่าได้ “บังคับ” ให้ลูกเราเป็นอย่างใคร
เด็กทุกคนมี“สิ่งวิเศษ”ติดตัวมาทุกคนและ“สิ่งวิเศษ”เหล่านั้นก็ไม่ได้เหมือนกันทุกคน
เรามีหน้าทีเพียงเฝ้ามองและค้นหา“สิ่งวิเศษ”ในตัวลูกเราให้เจอและสนับสนุนส่งเสริม“สิ่งวิเศษ”นั้น
อย่าพยายามกดลูกลงพิมพ์ให้ออกมาเป็นบล็อคเดียวกัน
ลูกใครเรียนอันนี้แล้วดีก็พยายามจะส่งลูกเราไปเรียนบ้าง
ลูกใครทำได้แบบนี้ก็พยายามกระตุ้นให้ลูกเราทำได้แบบนั้นบ้าง
ลูกใครคิดแบบนั้นก็พยายามจะบอกให้ลูกเราคิดแบบเดียวกับเขาบ้างแบบนั้นไม่ใช่การค้นหา“สิ่งวิเศษ”ในตัวลูกเรา
แต่เรากำลังพยายาม“ลบสิ่งวิเศษ”ที่ลูกเรามี แล้วยัดอย่างอื่นที่ได้ดั่งใจเราเข้าไปแทนที่
ลูกเราไม่ต้องเหมือนลูกใครก็ได้
ลูกเราไม่ต้องเก่งเท่าลูกใครก็ได้
ลูกเราไม่ต้องคิดเหมือนลูกใครก็ได้
ลูกเราไม่ต้องมีเป้าหมายเดียวกับลูกใครก็ได้
หรือแม้แต่ลูกเราไม่ต้อง“เหมือน”เรายังได้เลย
ขอแค่ให้เค้าเป็นในสิ่งที่เค้า “ตั้งใจจะเป็น”และอยู่ในขอบเขตของความดีงาม นั่นหละพอแล้ว…
เพราะเราคือผู้ให้ชีวิต เราไม่ใช่เจ้าของชีวิตลูก
เรามีหน้าที่ประคับประคอง ไม่ใช่เอาเชือกผูกแล้วลากลูกให้เดิน ชี้แนะ บอกทางแต่ไม่ใช่ “สั่งให้เดิน”
เริ่มต้นเฝ้ามอง “สิ่งวิเศษ” ในตัวลูกของเรากันดีกว่า
หยุดเฝ้ามอง “สิ่งวิเศษ” ในตัวลูกคนอื่นแล้วพยายามจะนำสิ่งเหล่านั้นมาใส่ในตัวลูกเราให้หมดทุกอย่างเพื่อให้เหมือนลูกคนอื่นเป็น
เด็กสวยงามเสมอ…
ถ้าเขาได้ยิ้มอย่างมีความสุข เชื่อไหม?
ขอขอบคุณ : แม่ยุ้ย